De zomervakantie zit erop! De kinderen in dit gezin gaan gelukkig ook weer naar school. Dat is in het verleden wel anders geweest. De oudste (Remco van 14) ging een jaar lang nauwelijks naar school; ondanks alle inzet van ouders, hulpverlening en school/leerplicht. Remco stond niet open voor gesprekken/hulp, hij trok zich terug op zijn slaapkamer. We konden niet anders dan gissen naar de onderliggende problematiek. Het was aannemelijk dat de conflictueuze scheiding van ouders, het alcoholgebruik van moeder en/of het impulsieve en agressieve gedrag van zijn vader een rol zou spelen. Maar misschien was er meer. Was Remco depressief? Had hij sociale angst? Een gameverslaving? Werd hij onder- of overvraagd? Waren er leerproblemen?
Dat laatste bleek niet het geval. Ja, hij had onvoldoendes, maar dat was omdat hij veel toetsen had gemist. Als hij er was, haalde hij goede cijfers. Het is een slimme jongen, die goed kan leren.

Er waren regelmatig escalaties op het adres van dit gezin; veelal escalaties tussen ouders, want ja, ook al woonde vader niet meer op dit adres, hij kwam er wel regelmatig (vanwege de kinderen). De kinderen waren dan getuige van huiselijk geweld; wat een vorm van kindermishandeling is. Ouders of buren schakelden diverse keren de politie in. De politie, die doorgaans snel ter plaatse kwam en de situatie tot bedaren kon brengen, doet naderhand een zorgmelding. Dit betekent dat er een melding bij de hulpverlening komt, met de vraag om te beoordelen of er voldoende wordt gedaan om de situatie (die schadelijk is voor de kinderen) te verbeteren. Over Remco en zijn broers en zussen kwamen meerdere zorgmeldingen, wat betekent dat we meerdere keren hebben beoordeeld wat we nog meer kunnen doen en/of dit ‘goed genoeg’ is. Met name dat laatste is een lastige vraag, want: Wat is goed genoeg? Wie bepaalt dat? En als het niet goed genoeg is: Wat is dan het alternatief? Hierbij moet opgemerkt worden dat er al diverse vormen van hulp zijn ingezet en het hoogst haalbare behaald lijkt.

In week 1 na de zomervakantie zitten we weer om tafel; Remco, zijn ouders, de mentor van school, jeugdbescherming en het wijkteam. We zijn het met elkaar eens: de situatie is (gelukkig) verbeterd, maar nog altijd kwetsbaar. We besluiten EKC (Eigen Kracht Centrale) in te zetten, met als doel een ‘vangnet’ te creëren, zodat er hulpbronnen zijn als het even minder goed gaat. Met een goed ‘vangnet’ denken we tegemoet te kunnen komen aan de wens van moeder om weer zelfstandig haar gezin draaiende te houden en de opvoeding van de kinderen vorm te kunnen geven, en hebben we tevens de veiligheid van de kinderen zo goed mogelijk gewaarborgd.

Voor mij persoonlijk geldt dat ik de casus dan met een gerust hart kan afsluiten. In de nabije toekomst zal ik zeker nog eens bij het gezin op bezoek gaan, om te horen hoe het gaat.

Bent u benieuwd hoe het EKC in deze casus verloopt, laat het dan weten. Wellicht komt de casus dan terug bij ‘de casus van de maand’.