“Het lijkt wel een of andere rage!” Het is een uitspraak die ik vaker hoor als het gaat over scheidingen. En misschien heeft het wel een kern van waarheid. In 1796 vond de eerste scheiding in Nederland plaats. Tegenwoordig krijgen ruim 70.000 kinderen onder de 21 te maken met een (echt)scheiding (van hun ouders). Dat zijn er bijna 200 per dag! En hoewel ik geloof dat er ook best scheidingen harmonieus, zien wij juist veel vaker de scheidingen die stroef verlopen en zelfs uitlopen op een zogenoemde vechtscheiding. Met alle gevolgen van dien.

Zo ook bij de ouders van Loes (11 jaar) en Karsten (13 jaar). In 2014 hadden ouders al besloten uit elkaar te gaan, maar uiteindelijk zijn ze toch bij elkaar gebleven. Tot het vorig jaar niet meer haalbaar was. Begin september hebben ze een punt achter hun huwelijk gezet en zijn ze hun scheiding gaan regelen. In eerste instantie leek dit rustig te verlopen en werd er co-ouderschap afgesproken; de ene week verblijven de kinderen bij vader en de andere week bij moeder.

Maar eind oktober gaat het gruwelijk mis. Ouders krijgen ruzie en vader toont fysieke agressief naar moeder toe. Karsten en Loes krijgen dit, ondanks dat ze eigenlijk al op bed lagen, helemaal mee. Moeder doet aangifte, vader krijgt een contactverbod voor een maand en er komt een onderzoek van Veilig Thuis.

Na die maand contactverbod wil vooral Loes weer contact met haar vader. Zij mist haar vader en ondanks dat ze enorm geschrokken is en ook wel bang is voor haar vader, wil ze het contact hervatten. Er wordt besloten om te videobellen met vader. Veilig Thuis sluit aan bij vader om hem te ondersteunen en Loes komt bij ons op kantoor. Karsten wil eigenlijk geen contact meer, maar heeft nog wel veel vragen aan zijn vader. Zodoende wordt ervoor gekozen dat hij ook bij het gesprek aanwezig is.

Het contact blijft stroef verlopen; vader geeft meerdere keren bij het wijkteam, Veilig Thuis, school en de huisarts aan dat hij het beste wil voor zijn kinderen en uit meerdere beschuldigingen naar moeder. Moeder uit op haar beurt ook weer beschuldigingen naar vader. De verwijten blijven komen, ondanks dat ouders elkaar zelf niet meer spreken.

Het is wachten op de uitspraak van de rechter, die uitspraak moet doen over een omgangsregeling. Ouders komen er zelf niet meer uit. Ondertussen blijft mijn focus op het welbevinden van de kinderen. Om Loes te helpen met het verwerken van de gevoelens die voortkomen uit de (complexe) scheiding van haar ouders, start ze met de KIESgroep. Dit is een lotgenotengroep voor Kinderen In Een Scheidingssituatie (meer informatie? Zie www.kiesvoorhetkind.nl). KIESgroep is maar voor kinderen tot en met 12 jaar, zodoende ga ik met Karsten wekelijks praten over hoe hij de scheiding van zijn ouders kan verwerken. Dit doen we tijdens een spelletje, waarbij Karsten altijd probeert te winnen. Karsten vertelt dat hij veel woede naar zijn vader voelt. Daarnaast merk ik als ik met Karsten in gesprek ben, dat hij eigenlijk steeds van het ergste uit gaat. Hij krijgt hier steeds meer last van en het beïnvloed zijn dagelijkse activiteiten en schoolresultaten. Om hem hierbij te helpen, verwijs ik Karsten hulp van een psychologenpraktijk voor positieve psychologie.

Om het weekend heeft Loes een videogesprek met haar vader. Hierover zijn duidelijke regels gemaakt met vader en Loes; zo mag Loes bepalen wanneer er gebeld wordt en moet Loes op haar kamer bellen. Ook wordt er afgesproken dat het voorlopig bij videobellen blijft. Karsten heeft geen contact met zijn vader en geeft aan dat op dit moment ook niet te willen.

Eigenlijk lijkt het rustig te worden. De ingezette zorg loopt en met de Loes en Karsten gaat het beter; ze zijn minder bang en boos en op school gaan hun resultaten vooruit. Maar schijn bedriegt. Op de verjaardag van Karsten neemt oma, de moeder van vader, contact op met Karsten via whatsapp. Maar het blijft niet bij verjaardagswensen, het wordt een verwijtend gesprek waar uiteindelijk ook beide ouders een rol in krijgen. Opeens lijkt er van alle goede voornemens van vader en zijn beste wil voor zijn kinderen niet veel meer over. Als Karsten geen contact meer wil met vader, zo laat vader weten, dan is het zijn zoon niet meer! Uit boosheid maakt Loes de beslissing dan ook geen contact meer met vader te willen.

Vader mailt direct naar Veilig Thuis, de advocaat, school en naar mij dat hij niets meer met Loes en Karsten te maken wil hebben en dat hij niet meer op de hoogte gehouden hoeft te worden.

Als ik Loes en Karsten kort erna spreek, zijn ze opgelucht. Dat scheelt een boel gedoe zeggen ze. Ik ben daar nog niet zo gerust op. Maar de tijd zal het uitwijzen, ik blijf het volgen.